تأثیر تمرین پلایومتریک بر برخی سازگاری های عصبی و عملکردی بازیکنان نوجوان فوتبال

هدف از پژوهش حاضر عبارت است از تعیین نقش سازگاری های عصبی در پی دورة تمرین کوتاه مدت پلایومتریک به همراه تمرین فوتبال در بازیکنان نوجوان. در این پژوهش پانزده بازیکن نوجوان فوتبال با میانگین 7 درصد /64±2/ 153 سانتی متر، و چربی بدن 9 /5±10/ 40 کیلوگرم، قد 43 /4±8/ 14 سال، وزن 3 /26±0/ سن 89 به صورت در دسترس انتخاب و به روش تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. در گروه اول هشت نفر تمرین پلایومتریک را در کنار مهارت های فوتبال و در گروه دوم هفت نفر فقط تمرین مهارت های فوتبال را به مدت شش هفته (شانزده جلسة تمرین) انجام دادند. قبل و بعد از تمرین، عملکرد بازیکنان با آزمون های دو سرعت پنج و بوسکو پنج و پانزده ثانیه ارزیابی شد. به منظور (cmj) متر، دو سرعت ده متر، چابکی، پرش از حالت ایستاده از عضلات پهن (semg) ارزیابی سازگاری های عصبی، قبل و بعد از دورة تمرین الکترومایوگرافی سطحی جانبی و داخلی، و رفلکس هافمن از عضلة نعلی انجام شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس 0 در نظر گرفته شد. همان طور که / گروه) استفاده شد و سطح معناداری 05 × 2، زمان × با اندازه گیری مکرر (طرح 2 -4/ 5-٪)، دو سرعت ده متر ( 05 / انتظار می رفت، گروه تمرین کاهش های معناداری در زمان دو سرعت پنج متر ( 97 ،(٪12/95) cmj ،(٪36/ عضلة پهن جانبی ( 54 semg 8-٪) و افزایش های معناداری در / ٪) و چابکی ( 99 13 ٪) نشان دادند که مؤثر بودن تمرین پلایومتریک را نشان / 14 ٪) و بوسکو پانزده ثانیه ( 84 / بوسکو پنج ثانیه ( 08 4-٪) نشان داد. به هر حال، رفلکس هافمن در دو / داد. گروه کنترل تنها کاهش معناداری در زمان چابکی ( 72 گروه تغییر معناداری نشان نداد. بنابراین، با توجه به نتایج، به نظر می رسد سازگاری های عملکردی در نتیجة تمرین پلایومتریک کوتاه مدت در گروه مورد مطالعه احتمالاً منشأ عصبی دارد که این ممکن است به فراخوانی واحدهای حرکتی بیشتر و شلیک عصبی سریع تر مربوط باشد، اما به نظر نمی رسد رفلکس حرکتی در این سازگاری ها نقش داشته باشد. پژوهش حاضر استفاده از تمرین پلایومتریک را برای بهبود اعمال انفجاری دربازیکنان نوجوان فوتبال در ترکیب با تمرین فوتبال توصیه می کند تا تمرین فوتبال به تنهایی.